“Pwede na”. “Sapat na”. “Okay lang yan”. Ito’y mga salitang madalas marinig kapag ang estudyante’y nakapasa o pasang-awa sa isang eksamen dito sa ating Mataas ng Paaralan. Ngunit sa kabila ng pagiging “sapat” may mga estudiante pa ring lalo pang umangat sa gradong “pwede na”. Gusto mo sabhining ako’y umangat sa bawat taon ng aking pag-aaral sa Ateneo, hindi ko ito masasabi. Para sa akin, mahirap makakuha ng magandang marka sa mga iba’t-ibang asignatura lalong-lalo na sa Matematika at Agham dahil rin sa mga halo-halong rason ng katamaran at napakahinang disiplina sa sarili. Pero bakit kayo nakikinig sa aking sinasabi? Dahil ako’y binabago at patuloy na binabago ng eskwelahang ito.
Magmula unang taon, nakikipagsapalaran ako sa akademiko upang makamit ang mga matataas na grado. Ngunit sa kasamaang-palad, mula noon hanggang sa pagtatapos ng Mataas na Paaralan, wala akong maipagyayabang ni isang karangalang pang-akademiko. Sa simula nga rin, ako’y lubos na nahirapan maghanap ng mga tunay na kaibigan at lalong-lalo na sandamukmok na gawaing-bahay. Hindi nagtagal ay nakahanap din ako ng mga matatalik na kaibigan at marami sa kanila sa galing sa aking klase na ang C2011. At simula ng ikalawang taon hanggang ikaapat na taon ko sa Ateneo, sila ang naging kaakbay ko sa aking mga pagkakabigo at tagumpay.
Subalit, ang natununan ko ng lubos sa apat na taon ko sa Mataas na Paaralan ng Ateneo de Manila ay ang simpleng pagninilay. Araw-araw, may nagaganap ng pang-umagang pagninilay sa “PA” ng klase at doon ko nasimulang makita ang epekto nito sa akin. Bawat desisyon ko, magmula sa pinakamalaki hanggang sa pinakamaliliit ay dinadaan ko sa kaunting pagninilay. Para sa akin, naging parte na ito ng aking konsensiya at nagsisilbing gabay sa pagiging tao ko para sa pamilya, kaibigan, at pati na rin sa lipunan.
No comments:
Post a Comment